Alexander Alekhine

Είχε γίνει θεσμός... η Χριστουγεννιάτικη παρτίδα, ή η παρτίδα των Χριστουγέννων. Κάθε χρόνο μία από αυτές τις ημέρες μαζευόμασταν φίλοι - συνήθως στο σπίτι μου- και παίζαμε σκάκι. Να σημειώσω πως ήμαστε λάτρεις του παιχνιδιού. Δεν είμαστε απλώς παίχτες αλλά και θεωρητικοί. Οι συζητήσεις μας στρέφονται γύρω από αναλύσεις παρτίδων , ακόμα και παλαιών παιχτών. Συζητάμε συνέχειες, αναλύουμε θέσεις, σχολιάζουμε τη ζωή κάποιου μεγάλου παίχτη. Είμαστε και λίγο ρομαντικοί. Δεν μας ενδιαφέρουν τόσο τα ELO οι ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα κ.λ.π. Κυρίως η ομορφιά του παιχνιδιού. Οι δύο φιναλίστ του άτυπου-φιλικού τουρνουά, που συνοδεύεται, σημειωτέον, από μεζέδες, κρασί, και γλυκά, παίζουν την περίφημη τελική παρτίδα των Χριστουγέννων. Αυτός με τις περισσότερες νίκες παίρνει τα λευκά και ο άλλος τα μαύρα.

Η παρτίδα έχει ξεκινήσει... Όλοι γύρω από το τραπέζι συμμετέχουμε με όλο μας το είναι. Συζητάμε της κινήσεις, στοιχηματίζουμε για την συνέχεια κ.λ.π Παραδόξως τα μαύρα έχουν βγάλει ελαφρώς καλύτερη θέση. Όλοι παρακολουθούμε με ησυχία... Μετά από παράκληση του μαύρου σιωπούν όλοι.... Μέχρι τη στιγμή εκείνη όλα έδειχναν πως η παρτίδα αυτή θα ξεχνιόταν αμέσως όπως και όλες οι υπόλοιπες.... Τότε ο μαύρος θριαμβευτικά σηκώνει το χέρι του και με ύφος Κασπάροβ κάνει την κίνηση που μας άφησε όλου εμβρόντητους... Και όταν ακόμα την έκανε δεν καταλάβαμε το γιατί...

Πως συνέχισε ο μαύρος στην φιλική αυτή παρτίδα εκείνα τα Χριστούγεννα κάνοντας την αξέχαστη; (Ο λευκός δεν συνέχισε ψύχραιμα και έχασε. Εάν πρόσεχε με πολύ δυσκολία και κόπο πιθανώς να εξασφάλιζε την ισοπαλία)