Alexander Alekhine

Δεν τον έλεγαν Αλιέχιν. Ο μυστηριώδης κύριος που γύριζε ανάμεσα στα τραπέζια μας- στο καφέ που συχνάζαμε για να συνδυάσουμε την βόλτα μας με το σκάκι- μας είχε γεμίσει όλους ερωτηματικά.

Ψηλός, ευθυτενής, σιωπηλός, αφού έριχνε μια ματιά στα χοντρά της εφημερίδας του, την άφηνε , εκεί στο πίσω πίσω μέρος του καφέ και ξεκινούσε την περιοδεία του στα τραπέζια μας. Ποιος ξέρει τι τον βασάνιζε... Τι ήταν αυτό που σημάδεψε την ζωή του και τον είχε βυθίσει στην σιωπή .

Καθόταν αρκετή ώρα από πάνω μας ρουφώντας νωχελικά την πίπα του, και αφού μελετούσε την θέση έφευγε και πήγαινε σε άλλο τραπέζι. Αμίλητος, ανέκφραστος. Θαρρείς πως η κάθε παρτίδα για αυτόν, έστω και η πιο ασήμαντη, η πιο ανιαρή, σήμαινε κάτι. Ήταν ένα ιστορικό γεγονός που μπορούσε να καταγραφεί, να αναλυθεί, να γίνει ίσως σε επόμενες γενιές θέμα συζήτησης. Ίσως να βρεθεί κάποια συνέχεια που είχε παραβλεφθεί, κάτι πολύ θεαματικό, που δεν είχε μπορέσει κανείς να το δε μέχρι που κάποιος τους ξάφνιασε ανακαλύπτοντάς το. Η κάθε παρτίδα όπως και ο κάθε άνθρωπος ήταν γι αυτόν μοναδική και ανεπανάληπτη. Δεν είχαμε μιλήσει ποτέ μαζί του. Δεν ξέραμε το όνομά του. Μεταξύ μας τον φωνάζαμε ο κ. Αλιέχιν. Μας θύμιζε πολύ τον Αλιέχιν των φωτογραφιών...

Ήρθε όμως η μέρα που φάνηκε αντάξιος του ονόματος , που εμείς του είχαμε δώσει χωρίς εκείνος να το γνωρίζει. Και αφορμή στάθηκε η παρτίδα που έπαιζα με τον φίλο μου.

Ενώ συνήθως στο κάθε τραπέζι καθόταν για λίγο, αυτή τη φορά αφού κοίταξε λίγο τη θέση πήρε μια καρέκλα και ήρθε και κάθισε . Δεν μας ενόχλησε η παρουσία του. Με συμπάθεια τον αντιμετωπίζαμε κάθε φορά που μας επισκεπτόταν.

Η θέση που είχε προκύψει ήταν σχεδόν ισόπαλη. Η παρουσία του μαύρου πύργου στα μετόπισθεν του λευκού αν και φάνταζε ενοχλητική ήταν αντιμετωπίσιμη.

Δύο θέσεις υπήρχαν για τον αξιωματικό. Τα τετράγωνα η2 και ζ1. Δεν έβλεπα άλλη άμυνα. Φυσικά και το 1.Ρη2;; είναι λάθος αφού ακολουθεί το 1...Πθ2+ και πέφτει ο πύργος στο δ2. Μάλλον θα προτιμήσω το 1. Αη2 αφού η μεγάλη διαγώνιος είναι καλύτερη για τον τρελό μου αλλά παράλληλα απειλεί και τον μαύρο ανεπιθύμητο επισκέπτη.

Είχε περάσει αρκετή ώρα μελέτης της θέσεις και αφού ρούφηξα μια γουλιά καφέ, σηκώνω το χέρι μου να πιάσω το αξιωματικό μου για τον πάω στο η2.

Ο μυστηριώδης κύριος με μια κίνηση, μου το κατεβάζει κάτω, κάνοντάς μου νεύμα να περιμένω.

Για πρώτη φορά είχε- έστω και με αυτό τον τρόπο- επικοινωνήσει μαζί μας. Έστω με κάποιον από εμάς. Ξαφνιάστηκα!!! Αλλά παράλληλα και απόρησα. Υπάρχει κάτι άλλο; Σε μια τόσο ήσυχη θέση που το ζητούμενο είναι ξεκάθαρο... Η διάσωση του λευκού αξιωματικού.

Αφού σκέφτηκε λίγο ακόμα, πιάνει τον ίππο μου και τον ακουμπάει με δύναμη- θαρρείς πως τον κάρφωσε- στο γ6. Λοιπόν....1.Ιγ6+!! Το κοίταξα απορημένος. Το πρόσωπό του γέμισε φως. Για πρώτη φορά τον είδα τόσο εκφραστικό και χαρούμενο. Αλήθεια τι έχει σκεφτεί; Η απορία μου εξακολουθεί να υπάρχει. Ο ίππος κόβεται φορσέ...Λοιπόν. 2...Α:γ6 και;;; Τώρα σκοτείνιασε το δικό μου πρόσωπο. Μάλλον κάτι λάθος έχει σκεφτεί ο κ........ Αλιέχιν. Δεν ξέρω τι εννοεί. Με μιας σηκώνει πάλι το μεγάλο του χέρι και με ύφος 10 παγκοσμίων πρωταθλητών πιάνει τον αξιωματικό και τον προσγειώνει στο ζ6 2. Αζ6+!! Απίστευτο δεύτερη θυσία διαφοράς.

Τώρα γέμισε και το δικό μου πρόσωπο με φως. Αμέσως με το φίλο μου, που απαντούσαμε με τα μαύρα, κόψαμε τον αξιωματικό. 2...Ρ:ζ6. Ο κύριος δεν μας εμπόδισε απλά μας πρότεινε και την συνέχεια 2...Ρζ7 Τώρα είναι όλα ξεκάθαρα. Παρ όλα αυτά η παρτίδα κρέμεται από μια κλωστή. Μετά από δύο βαρβάτες θυσίες τα μαύρα πρέπει να προσέξουν πολύ για να πάρουν τη ισοπαλία.

Αν και οι θυσίες δεν είναι απόλυτα νικηφόρες, αυτό δεν μειώνει την έμπνευση του μυστηριώδη... κ. Αλιέχιν.

Το τραπέζι μας είχε γεμίσει και από άλλους που είχαν αφήσει τις θέσεις τους.... Ο μυστηριώδης κύριος σήκωσε το πρόσωπό του και διαπίστωσε πως όλοι κοιτούσαμε έκθαμβοι. Γεμάτος χαρά σηκώθηκε. Και για πρώτη φορά έσπασε τη σιωπή του.